Σκάνδαλο Vodia-phone

Πώς μπορούν να συνδυαστούν μια εταιρία κολοσσός με την δυσνόητη απόφασή της να δημοσιοποιήσει κενά ασφαλείας στα συστήματά της, σύγχρονοι μέθοδοι τηλεφωνικών υποκλοπών, η τεχνολογική άγνοια τριών υπουργών, ο τεχνολογικός «αναλφαβητισμός» δημοσιογράφων που, όπως διατυμπανίζουν, καταλαβαίνουν μόνο «απλά ελληνικά», το νομικό κενό του κράτους σχετικά με την πιθανότητα νόμιμων συνακροάσεων επικοινωνιών, μια αμφισβητούμενη αυτοχειρία;

Η μόνη, ίσως, πειστική απάντηση είναι η συμμετοχή σε μια ατυχή διαδικασία διαχείρισης της εικόνας και της εξουσίας, από κάθε πλευρά, σε ένα «σκάνδαλο». Είναι αναμφισβήτητο ότι η περίοδος των Ολυμπιακών Αγώνων υπήρξε πιεστική για πολλούς. Η ασφάλεια τους ήταν θέμα πρωταρχικής σημασίας και για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα ασκήθηκαν πιέσεις στις εταιρίες κινητής τηλεφωνίας να επιτρέψουν στην κυβέρνηση της παρακολούθηση των επικοινωνιών των συνδρομητών της. Η νομική κάλυψη δεν υπήρχε, οι εταιρίες δυσκολεύονταν να συνηγορήσουν χωρίς αυτή την παράμετρο, και ακολούθησε ένα έντονο διάστημα διαπραγματεύσεων με κατάληξη, από τη μια, την συμφωνία ότι αν παρουσιαζόταν έκτακτη ανάγκη οι εταιρίες θα παρείχαν τις υπηρεσίες τους για την παρακολούθηση των επικοινωνιών και, από την άλλη, την οικονομική διευθέτηση σ’ αυτή την περίπτωση. Πρόκειται για ένα έντονο νομικό και οικονομικό παρασκήνιο, το οποίο φαινόταν να τελούσε σε ισορροπία, με την κυβέρνηση και τις εταιρίες αμοιβαία ικανοποιημένες.

Και από εκεί και μετά, φαίνεται ότι άρχισαν οι παραφωνίες. Μετά από δέκα περίπου ημέρες δημοσιογραφικής έρευνας και κοπιαστικής προσπάθειας ανάλυσης δεν έχει απαντηθεί ένα πρωταρχικό ερώτημα: τί ανάγκασε τη Vodafone να ενημερώσει για το πρόβλημα ασφάλειας που υπήρχε στα συστήματά της, να μπει σε μια διαδικασία όπου η εικόνα και η αξιοπιστία της μπορούν να πληγούν ανεπανόρθωτα, τη στιγμή που το πρόβλημα που αντιμετώπιζε δεν ήταν ανιχνεύσιμο από τις κρατικές υπηρεσίες ελέγχου της ασφάλειας των επικοινωνιών και θα μπορούσε να το διορθώσει το τεχνικό της τμήμα χωρίς να αφήσει ίχνη;

Μπορεί να πει κανείς ότι ήταν η κοινωνική εταιρική της ευθύνη και η υπευθυνότητά της απέναντι στους πελάτες της, αλλά αυτό είναι μια πολύ ρομαντική απάντηση αφού η στάση αυτή είναι ανάλογη με το να ανακοινώσει η Boing, τηρουμένων των αναλογιών, ότι διαπίστωσε, ότι κατά την πτήση, κάποιοι μπορούσαν να ελέγχουν από απόσταση τον αυτόματο πιλότο των αεροπλάνων της. Ίσως, από την άλλη, να ήταν η εξυπηρέτηση των συμφερόντων των μετόχων της αλλά και αυτή η προσέγγιση δεν ενισχύεται επειδή είναι εύκολο να φανταστεί κανείς τη δυσαρέσκεια των πελατών και το κόστος σε πωλήσεις, άρα και σε κέρδη.

Η πιο πιθανή ερμηνεία, κατά την άποψη του γράφοντος, είναι ότι η Vodafone δεχόταν πιέσεις, σε βαθμό εκβιασμού, από κάποιον παράγοντα που ακόμη δεν έχει κάνει την εμφάνισή του στο παζλ των αποκαλύψεων. Από το να είναι υποχείριο προτίμησε να αναλάβει δράση, να ενημερώσει και να ανακοινώσει από μόνη της τις επιλογές της και τις δράσεις όλων των εμπλεκόμενων φορέων. Έτσι, με αυτόν τον τρόπο, εξασφάλισε τα συμφέροντα της, μετάθεσε την ευθύνη για τους χειρισμούς και την αποτελεσματικότητα σε πολιτικούς και νομικούς μηχανισμούς και μείωσε τις πιθανότητες να βγει βαριά πληγωμένη από αυτό το έντονο πολιτικο-οικονομικό σκάνδαλο, το οποίο θα γίνει όπλο στα χέρια διαφορετικών κέντρων για διαφορετικούς, ως προς το αποτέλεσμα και την ένταση, σκοπούς.