Πώς το επικοινωνείν συνδέεται με την πολιτική
Όσο πλησιάζουμε στην εκλογική αναμέτρηση της 7ης Μαρτίου τόσο οι επικοινωνιακές πολιτικές των κομμάτων που διεκδικούν την ψήφο των Ελλήνων εντείνονται. Ανακύπτει, λοιπόν, για άλλη μια φορά ένα θέμα που έχει καταγγελθεί και σχολιαστεί αρκετές φορες-αυτό της επικοινωνιας ως όπλο προβολής των πολιτικών μηνυμάτων. Είναι γνώριμες σε όλους οι απόψεις ότι η επικοινωνία επισκιάζει τις πολιτικές ιδέες και καθιστά την πολιτική σκέψη κενή περιεχομένου.
Πολιτική σημαίνει άποψη και λύσεις ενώ επικοινωνία υπάρχει κάθε φορά που ένας “ζωντανός” οργανισμός-ένας άνθρωπος, ένας φορέας, μια οργάνωση- επιθυμεί να μεταφέρει ένα μήνυμα, μια ιδέα, μια υπόσχεση, να καταδείξει μια αδικία στο κοινό που επιθυμεί να ενημερώσει, να ευαισθητοποιήσει ή να προκαλέσει την αντί-δρασή του.
Στην σημερινή εποχή της ταχύτητας, των ραγδαίων μεταβολών και την σχετικά εύκολης πρόσβασης στα μέσα επικοινωνίας κάθε ενδιαφερόμενου δεν μπορεί να παραγνωρίσει κανείς το γεγονός ότι κάθε φορά που υπάρχουν πολιτικά ή μη γεγονότα τα κανάλια μετάδοσης μηνυμάτων χρησιμοποιούνται για να γίνει ο πολίτης κοινωνός του γεγονότος. Η κυβέρνηση, για παράδειγμα, δεν χρησιμοποιεί τα τηλεοπτικά μέσα για να προωθήσει αποφάσεις; οι αγρότες όταν θεωρούν ότι πλήτονται τα συμφέροντά τους δεν προσφέυγουν στην βοήθεια των μέσων επικοινωνίας; οι επιστήμονες δεν χρησιμοποιούν τα ίδια μέσα για την ανακοίνωση των επιτευγμάτων και των ανησυχιών τους; οι δημοσιογράφοι δεν χρησιμοποιούν την πένα τους για να υποστηρίξουν επιλογές ή να καταθέσουν προτάσεις;
Σύγχρονο μήνυμα δεν σημαίνει μόνο περιεχόμενο-είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τον τρόπο “εκπομπής”, τον χρόνο, τον πομπό, την ένταση, τις λέξεις, τον ψυχολογικό αντίκτυπο του μηνυμάτος. Σύγχρονη πολιτική δεν σημαίνει μόνο αράδες από ιδεολογικές προσεγγίσεις και θεωριτικολογήματα-σημαίνει συνδιαλλαγή, πειθώ και συνέργεια, διαδικασίες αμιγώς ψυχολογικής βάσης και αλληλεπίδρασης μεταξύ του πομπού και του δέκτη που βασίζονται αποκλειστικά στην επικοινωνία.
Κατω από αυτές τις συνθήκες μπορεί κανείς να διαχωρίσει την επικοινωνία από την πολιτική; Μπορούν να εννοηθούν ως χωριστές διαδικασίες; Οι σημερινές αλληλεπιδράσεις καθιστούν την πολιτική ανύπαρκτη χωρις την επικοινωνία και σε μερικές περιπτώσεις η επικοινωνία ταυτίζεται με την πολιτική. Πώς θα μπορούσε να παραιτηθεί ένας πρόεδρος και να μην ακολουθήσει σχετική ενημέρωση; Πώς θα μπορούσε η πρόσφατη “ιδεολογική” διεύρυνση να μην ενημερώσει τους πολίτες για τα νέα πολιτικά δεδομένα; Αυτή η ενημέρωση από μόνη της καθίσταται επικοινωνία. Στο πρόσφατο διευρυμένο debate, από τους πιο “προπονημένους” μέχρι τους πιο “απλοϊκούς”, η επικοινωνία δεν ήταν το όχημα του κάθε πολιτικού ηγέτη για να δείξει την γνώση των προβλημάτων, να δείξει ότι έπεξεργάζεται λύσεις, ότι αξίζει την εμπιστοσύνη των πολιτών, ότι διαθέτει προσωπικότητα που μπορεί να σταθεί άξια των απαιτήσεων και των προσδοκιών;
Επικοινωνία, λοιπόν, εναντίον πολιτικής; Δεν μπορεί να δει κανείς χωριστά αυτές τις δυο έννοιες. Δεν μπορεί κανείς να χαράξει και να υλοποιήσει πολιτική χωρίς επικοινωνία. Και με τη οπτική αυτή η κριτική ότι η επικοινωνία καταλύει την πολιτική δεν βρίσκεται σε ισχυρές βάσεις.