Ποιος μπορεί να βοηθήσει τη Μικρομεσαία Επιχείρηση;
Με τις εξελίξεις να πληθαίνουν και την πίεση του ρευστού χαοτικού οικονομικού περιβάλλοντος να γίνεται αισθητή στην καθημερινότητα της μικρομεσαίας επιχείρησης, οι ιδιοκτήτες ατομικά και οι ομάδες υποστήριξής τους συλλογικά, από τα επιμελητήρια μέχρι τους εμπορικούς και κάθε είδους σχετικής δραστηριότητας συλλόγους, διαμηνύουν σε κάθε κατεύθυνση την ανάγκη τους για βοήθεια στις επαγγελματικές τους δραστηριότητες. Απευθύνουν την έκκλησή τους σε κάθε φορέα που δυνητικά, θεσμικά ή καταναγκαστικά, έχουν τους πόρους να βοηθήσουν. Και η έκκλησή είναι δισχιδής: θεσμική και οικονομική.
Ιδιαίτερα από τους φορείς της εμπορικής δραστηριότητας και όχι από τους ιδιοκτήτες ως μονάδες, προτείνονται θεσμικά μέτρα, νόμοι, διοικητικές αποφάσεις που στόχο έχουν να ελέγξουν τις πολύπλοκες και μερικές φορές σαρωτικές αλληλοσυσχετίσεις μεταξύ παραγωγικών, καταναλωτικών και πολιτικών δυνάμεων που διαμορφώνει η σημερινή παγκοσμιοποιημένη οικονομία. Αν δει κανείς από κοντά τις προτάσεις αυτές, διαπιστώνει ότι κεντρική φιλοσοφία τους είναι η προστασία της παρελθοντικής κατάστασης, που πλέον δεν αποτελεί βιώσιμη πρόταση, και δεν έχουν ως στόχο την προσαρμογή των επιχειρήσεων στις καινούργιες διαφορετικές διαγραφόμενες συνθήκες. Μοιάζουν σαν τις πρακτικές βασιλικών οίκων του Μεσαίωνα που αγωνιούσαν να κρατήσουν τις απειλές εκτός των τειχών πάσει θυσία, με κάθε κόστος, αρκεί να μην εισέλθουν εντός των πυλών.
Ως προς την οικονομική βοήθεια από διάφορους φορείς, η στάση που ακολουθούν, ιδιαίτερα απέναντι σε διαδικασίες και προϋποθέσεις, τροφοδοτεί και ανατροφοδοτεί μια φιλοσοφία επιχειρηματικότητας με κεντρική θεματική το όνειρο του ελάχιστου έως μηδενικού κόστους προσφοράς και την μέγιστη απολαβή χρηματικών ποσών ως ανταπόδοση. Οι επιχειρηματικές ιδέες έχουν ως εκκίνηση και τέλος την σκέψη πώς θα γίνει δυνατόν να εγκριθεί η επιχορήγηση, να πιστωθούν τα ποσά, ο έλεγχος να αρκεστεί στις τυπικές διαδικασίες, ακόμη και αν η επιχείρηση δεν γίνει ποτέ κερδοφόρα, ακόμη και αν δεν υπάρχει κανένας ουσιαστικός, έστω και στοιχειώδης, σχεδιασμός, ακόμη και αν δεν τίθενται βάσεις για την ύπαρξή της στο μέλλον.
Τα μηνύματα αρχίζουν να προβάλλονται ξεκάθαρα παρόλο που ακόμη επικρατούν αντιλήψεις που τείνουν να εδραιώσουν και να εξασφαλίσουν την συνέχεια μιας κλειστού τύπου συμπεριφοράς σχετικά με τον στόχο και την ιδέα των επιχορηγήσεων και της αποστολής των φορέων. Σε τελική ανάλυση, ο μόνος που μπορεί να βοηθήσει τις Μ.Μ.Ε. είναι ο ίδιος ο ιδιοκτήτης. Αυτός είναι που σήμερα αποτελεί και την μεγαλύτερη απειλή του ως φορέας της φιλοσοφίας που ταυτίζει την επιχορήγηση με τον αυτοσκοπό της ύπαρξης των επιχειρήσεων. Αντίθετα, η επιχορήγηση θα πρέπει να αποτελεί αυτό ακριβώς που δηλώνει. Επι-χορήγηση: χορήγηση βοηθήματος «επάνω» (επί) στους υπάρχοντες πόρους με σκοπό την υπο-βοήθηση των βραχυπρόθεσμων χρηματοροών κατά την λειτουργική δραστηριότητα της Μ.Μ.Ε. και όχι αντικατάσταση των ενδεχόμενων πωλήσεων και εσόδων, αλλά ούτε και όρος πρόσθεσης στις εισροές για την δημιουργική και θετική τους σύγκριση με τα έξοδα. Έτσι, ο άνθρωπος που σχεδιάζει την δημιουργία, επέκταση ή αναπροσαρμογή μιας επιχείρησης θα πρέπει να έχει ως εκκίνηση το βιώσιμο, ανταγωνιστικό και μακροπρόθεσμο χτίσιμό της και όχι την σύλληψη μεθόδων και την υλοποίηση πρακτικών για την απλή, ύπουλη και, μερικές φορές, καταστροφική απορρόφηση χρηματικών ποσών.