Μεταρρυθμίσεις στο εργασιακό: ποιος έρχεται πρώτος;

Το εργασιακό θέμα, με τις δεσμεύσεις και την ανελαστικότητα που επιδεικνύει, είναι ένα πολύ βασικό σημείο για την ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας και την δημιουργία ευνοϊκού επιχειρηματικού περιβάλλοντος στην χώρα. Όμως, την ίδια στιγμή αποτελεί και ένα επικίνδυνο σημείο, κυρίως, ως προς την επιλογή του χρόνου και του τρόπου υλοποίησης των μεταρρυθμίσεων.

Σήμερα η τάση στην Ευρώπη κατευθύνεται προς την αποδέσμευση των εργασιακών όρων από διοικητικές παρεμβάσεις και την ανάπτυξη εδάφους που θα επιτρέπει τις διαπραγματεύσεις για την διευθέτηση των προβλημάτων που χαρακτηρίζουν κάθε κλάδο ειδικά. Όμως, η πρωθύστερη αυτή αποδέσμευση στην Ευρώπη του έντονου κοινωνικού χαρακτήρα σε συνδυασμό με τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του πολίτη-εργαζομένου που δεν έχει ποτέ εκπαιδευτεί ή καθοδηγηθεί για το πώς θα πρέπει να χειριστεί το δικό του εργασιακό μέλλον, σε σύγκριση με τον πολίτη της άλλης πλευράς του Ατλαντικού, απογυμνώνει την κοινωνία από ένα ισχυρό κοινωνικό ιστό που, μέχρι τώρα, εξασφάλιζε την κοινωνική και προσωπική ισορροπία των εργαζομένων και, σε πολλές περιπτώσεις, των ελεύθερων επαγγελματιών.

Οι αλλαγές στην δομή των εργασιακών σχέσεων είναι προς όφελος τόσο των επαγγελματιών όσο και των εργαζομένων, παρόλο που οι τελευταίοι επαναστατούν καθοδηγούμενοι από μια παρωχημένη αντιδραστική συμπεριφορά, μπολιασμένη με άτονα επαναστατικά στοιχεία και επιχειρήματα από το χρονοντούλακο της αντικαπιταλιστικής δράσης.

Φαίνεται λογικό, παρότι δεν διαγιγνώσκεται από τους περισσότερους, και οι δυο μεριές, ιδιώτες και εργαζόμενοι, να συμπράξουν στην ανάπτυξη χαλαρών και ευέλικτων εργασιακών σχέσεων επειδή η ύπαρξη τέτοιων σχέσεων θα οδηγήσει σε περισσότερες δουλειές, επομένως σε περισσότερες επιλογές, σε ποιο δημιουργική, παραγωγική και αποδοτική εργασία και θα συμβάλλει στην άνοδο των μισθών. Είναι γεγονός ότι αυτό φαίνεται με τη σημερινή οπτική οξύμωρο σχήμα.

Οι εργαζόμενοι και εργοδότες επιβάλλεται να συντονίσουν τις προσπάθειές τους όχι στις μεταξύ τους συγκρούσεις και στην απατηλή μάχη του μοντέλου «κερδίζω-χάνεις» αλλά προς τις εξής δυο παραμέτρους:

α) Στην δημιουργία μιας κοινωνίας όπου αποδέχεται την διαφορετικότητα, τα λάθη, την αποτυχία και καλοδέχεται την καινοτομία, το διαφορετικό, τόσο σε επίπεδο πρακτικών αλλά και σε επίπεδο διαπροσωπικών σχέσεων

β) Στην πίεση των κυβερνήσεων και κάθε φορέα εξουσίας σε κεντρικό και τοπικό επίπεδο να δημιουργηθούν υποδομές, τόσο φυσικού τύπου όσο και οικονομικού χαρακτήρα, για να ευνοηθεί η εγκατάσταση νέων επιχειρήσεων.

Αφού, λοιπόν, δημιουργηθεί αυτό το περιβάλλον όπου οι επιχειρήσεις θα έχουν λόγους να δοκιμάσουν την οικονομική τους πορεία τότε θα είναι και ο κατάλληλος χρόνος για αλλαγές σε τόσο δομικά συστατικά των εργασιακών σχέσεων όσο επιχειρείται σήμερα. Διαφορετικά, η μεταρρύθμιση αυτή μπορεί να αποδειχθεί καταστροφική για ένα μεγάλο μέρος του εργατικού δυναμικού.