Εύρηκα! Το σύστημα δουλεύει

Την προηγούμενη εβδομάδα η επικαιρότητα είχε να επιδείξει σημαντικούς άθλους. Έναν επιχειρηματία που κατάφερε σε δυο χρόνια να απομυζήσει 10 εκατομμύρια ευρώ, μια «παρατράπεζα», κατά τους χαρακτηρισμούς των καναλιών, που έπεισε επενδυτές με εκατομμύρια ευρώ να της εμπιστευτούν τα κεφάλαιά τους και ένα υφυπουργό που, ενώ μόλις πριν λίγες ημέρες είχε γλιτώσει την αποπομπή, «κρεμάει» την εμπιστοσύνη ενός ολόκληρου κόμματος και του πρωθυπουργού προσωπικά.

Ο πρωθυπουργός προσπαθεί, χωρίς να αμφισβητεί κανείς τις προθέσεις του, να εμπνεύσει έναν αγώνα εναντίον της διαπλοκής και της διαφθοράς και σε κάθε του βήμα κάποιο από τα στελέχη του χαρίζει από μια νέα κρίση το κόμμα που κυβερνάει. Αυτό το φαινόμενο συνοδεύεται από τα έκπληκτα ανοιχτά στόματα των δημοσιογράφων, του πολιτικού κόσμου και της κοινωνίας. Η έκπληξη, αυτή καθ’ αυτή, αποτελεί, ταυτόχρονα, και μια παροιμιώδη έκφραση ανειλικρίνειας και υποκρισίας της ελληνικής κοινωνίας.

Στην ροή της σύγχρονης τάσης να εφευρίσκουν οι, αυτοβούλως αναλαμβάνοντες τον ρόλο του ντετέκτιβ, πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι ενοχοποιητικά στοιχεία από εκεί που δεν υπάρχουν, να υπερτονίζουν αριθμούς και τακτικές απολύτως λογικές μέσα στον ιστό των προβλημάτων που καλούν για λύση, να ρίχνουν τον ερευνητικό τους φακό σε κάθε άχνα, σε κάθε ξεφύσημα που βγαίνει από τους εν δυνάμει φορείς τυπικών και ουσιαστικών εξουσιών, προκαλεί έκπληξη η διαπίστωση της διαπλοκής και της διαφθοράς.

Όταν τριγυρνάει κανείς με μια κάμερα διαρκώς σε κατάσταση εγγραφής, όταν το μοντάζ μπορεί να δημιουργήσει ατμόσφαιρα, όπως έχει αποδείξει ο κινηματογράφος, όταν οι συγκυρίες και οι πιέσεις επιβάλλουν για την εξεύρεση αποδείξεων προς τεκμηρίωση, όταν οι νέοι δημοσιογράφοι διδάσκονται μακιαβελλικές μεθόδους επιβίωσης στον χώρο των Μ.Μ.Ε., όταν οι πολιτικοί κάνουν καριέρα σαν πολιτικοί και, επομένως, φροντίζουν με ζήλο την…επαγγελματική τους σταδιοδρομία, όταν σε όλους είναι γνωστά τα μονοπάτια και οι συμμαχίες για την εκλογή τους, τότε πώς μπορεί κανείς να εκπλαγεί από την διαπίστωση ότι το σύστημα τελικά δουλεύει αφού παράγει αυτά τα φαινόμενα της ύποπτης πολιτικής συσχέτισης και, σε επόμενα στάδια, της αποζημίωσης; Φυσικά είναι δύσκολο να επιβεβαιώσει ένα δημόσιο πρόσωπο αυτού του είδους την σχέση αφού, μια χριστιανικού τύπου, αθωότητα και υποκρισία αποτελεί την τυπική προβάλλουσα εικόνα, ικανή να συγκεντρώσει πόλους θετικούς πόντους-και η πράξη επιβεβαιώνει αυτή την επιλογή της εικόνας.

Ανάλογα με τον πολιτικό χώρο, συμπεριφέρεται και το σύμπαν της επιχειρηματικότητας. Παραδείγματα της τελευταίας 25ετίας διδάσκουν τον τρόπο του επιχειρείν που ευδοκιμεί στην Ελλάδα, με την συνενοχή και υποστήριξη των τοπικών και των πιο κεντρικών αρχόντων, με την σιωπηλή ανοχή και υποβοήθηση των μέσων ενημέρωσης. Και στον χώρο αυτό το σύστημα δουλεύει άριστα. Πρόκειται για εκείνους τους μηχανισμούς που διδάσκουν τον τρόπο της «αρπαχτής», την μέθοδο της απόκρυψης, του μέγιστου κέρδους χωρίς αντίκρισμα, την αέναη αναζήτηση του Τζόκερ και του στοιχήματος.

Κάτω, λοιπόν, από τις σκέψεις αυτές τοποθετείται η ερμηνεία της συμπεριφοράς υπουργών και υφυπουργών, δημοσιογράφων που καταγγέλλουν τους πρώτους, ενώ με κάποιο περίεργο τρόπο ήταν παρόντες στις κοσμικές τους εκδηλώσεις, η βαρύγδουπη προβολή δημοσιογράφων που εφορμούν σε εστιατόρια και υπηρεσίες για να αποδείξουν την μαγική τους ικανότητα να μετατρέπουν «τον ψύλλο σε ελέφαντα», απογυμνώνοντας ένα συμβάν από τις συνθήκες κάτω από τις οποίες συνέβη τη στιγμή της καταγραφής και οι «πανηγυρικές» καταχωρίσεις σε εφημερίδες ευχετήριων δηλώσεων σε επετειακές στιγμές που θεοποιούν την αντικειμενικότητα της ενημέρωσης και τον πλουραλισμό περιεχομένου σε τοπικό ή εθνικό επίπεδο.