Διάθεση για επιχειρηματικότητα;
Η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας έχει την τιμητική της κατά την περίοδο των τελευταίων χρόνων: όλες οι πολιτικές δυνάμεις, οι παραγωγικοί μηχανισμοί, οι κοινωνικές τάξεις μοιράζονται τις ίδιες εκτιμήσεις. Η ελληνική οικονομική δραστηριότητα πάσχει σε βαθμό όχι μόνο ανεπάρκειας ή ανικανότητας αλλά σε βαθμό που ταυτίζεται με την απουσία. Τουλάχιστον, έτσι εκτιμούν οι περισσότεροι σχολιαστές. Η κατάσταση επιτείνεται από τις αντιδράσεις του κατώτερου τμήματος της μεσαίας τάξης. Αυτή είναι και η τάξη που νιώθει πιο έντονα την ακρίβεια, την ανεργία, την απειλή και τον φόβο της αύξησης των ορίων συνταξιοδότησης. Επιπλέον, οι κοινωνικοί αυτοί σχηματισμοί μοιράζονται και κοινές απόψεις σχετικά με τον δρόμο που βρίσκεται η λύση: δουλειές, δουλειές, δουλειές.
Όμως εκείνο που δεν φαίνεται να αποτελεί κοινή αντίληψη είναι η μέθοδος και τα μέσα που πρέπει να χρησιμοποιηθούν για να φτάσει κανείς στο να δημιουργηθούν δουλειές. Από τη μια μεριά βρίσκεται η πολιτική ηγεσία και από την άλλη οι εργαζόμενοι και οι μικρομεσαίοι. Η πρώτη πλευρά έχει επιφορτιστεί με το δύσκολο έργο των στρατηγικών επιλογών ενώ η δεύτερη με την απλή συμμετοχή στις διαδικασίες και, τις περισσότερες φορές, με την στείρα και ανακλαστική αντίδραση σε κάθε προσπάθεια και πρόταση.
Τα αρμόδια υπουργεία προσπαθούν να τονώσουν και να ευνοήσουν την ανάληψη επιχειρηματικών κινδύνων με τα προγράμματα επιδότησης ενώ η άλλη πλευρά προσπαθεί απλά να βρει πόρους για να αντισταθμίσει τα τρέχοντα και πιεστικά έξοδα. Παρόλο που η προσπάθεια την πολιτικών θεσμών βρίσκεται στην σωστή κατεύθυνση, παρόλο που μπορεί κανείς να αποδώσει δίκαιο στις απαιτήσεις για εργασία και ευκαιρίες απασχόλησης, η κοινωνική αντίληψη και φιλοσοφία σχετικά με το επιχειρείν αποδεικνύεται ως το μεγαλύτερο και, με κάποια δόση απαισιοδοξίας, ως ένα ανυπέρβλητο πρόβλημα.
Τα προγράμματα επιδοτήσεων ψάχνουν επιδοτούμενους-ανθρώπους που είναι διατεθειμένοι να αναλάβουν κάποιο βαθμό ρίσκου ώστε να μετατρέψουν μια δραστηριότητα που βρίσκεται μόνο μέσα στο μυαλό τους σε παραγωγική δραστηριότητα στον πραγματικό κόσμο. Δυστυχώς, τέτοιοι άνθρωποι δεν υπάρχουν πολλοί. Αυτό οφείλεται, κυρίως, στην αντίληψη ότι η επιχειρηματικότητα είναι κάτι που δημιουργεί «ποινές», όπως η μεγαλύτερη φορολογική επιβάρυνση, το δεδομένο των οργάνων ελέγχου (ΣΔΟΕ) ότι αυτός που ελέγχεται έχει σίγουρα αποκρύψει εισοδήματα ή ότι έχει κάνει παρατυπίες, η προσπάθεια όλων να εισπράξουν χρήματα χωρίς να καταβάλλουν το αναλογούμενο κόστος (παροχή αξιόλογης υπηρεσίας ή προϊόντος, συνέπεια στις εργασιακές και εργοδοτικές απαιτήσεις).
Εξέχουσα θέση στην κατάταξη των αιτιών δημιουργίας μη-επιχειρηματικής αντίληψης αποτελεί το δημόσιο. Συγκεκριμένα, για ολόκληρες δεκαετίες προωθείται η αντίληψη ότι η πρόσληψη στο δημόσιο αποτελεί την ιδανική λύση, κάνοντας την αυτοσκοπό των νέων εργαζομένων. Έχει αναχθεί, από την κοινωνία και την οικογένεια, στο «ελληνικό νεανικό όνειρο», ένα είδος greek dream, όπου εμπνέει και καθοδηγεί τις γενιές. Φαίνεται ότι παραγνωρίζει τα ποσοστά πρόσληψης καθώς και τις στοιχειωδώς βλακώδεις διαδικασίες πρόσληψης.
Αυτή η αντίληψη της «ασφάλειας» του δημοσίου κυριαρχεί στη δεύτερη κατηγορία των μικρομεσαίων και των εργαζομένων. Όταν αυτοί μιλούν για «δουλειές» στο μυαλό τους έχουν την ασφάλεια της εργασιακής θέσης, την εξασφάλιση πελατείας, την ευκολότερη και καλύτερα πληρωμένη εργασία, την απαλλαγμένη από ευθύνες δραστηριότητα. Πρόκειται, δηλαδή, για στοιχεία που συναντά κανείς στην σημερινή δημόσια διοίκηση.
Είναι, έτσι, αρκετά εύκολο να δει κανείς ότι η κοινωνία με τους μηχανισμούς της, σχολείο, οικογένεια, πολιτική και πολιτικούς, δεν έχει παράγει ανθρώπους που να επιθυμούν να αναλάβουν μη εγγυημένη δραστηριότητα, ανθρώπους που να κατανοούν ότι όσο βαδίζουν οι πολιτικές και οικονομικές μεταβολές σε όλο και περισσότερο ατομικιστικές κατευθύνσεις το άτομο, με όλες τις αρνητικές συνέπειες, θα πρέπει να φροντίσει μόνο του τον εαυτό και την οικογένειά του: να βρει δουλειά, να εξασφαλίσει την επιβίωση και την ευημερία, να φροντίσει για την συνταξιοδότησή του αντί να περιμένει κάποιος άλλος, το κράτος, να το κάνει για αυτόν. Είναι μια πλευρά του κόστους της ελευθερίας «από κάτι» για την ελευθερία «για να κάνει κάτι».
.huge-it-share-buttons {
border:0px solid #0FB5D6;
border-radius:5px;
background:#3BD8FF;
text-align:left; }
#huge-it-share-buttons-top {margin-bottom:0px;}
#huge-it-share-buttons-bottom {margin-top:0px;}
.huge-it-share-buttons h3 {
font-size:25px ;
font-family:Arial,Helvetica Neue,Helvetica,sans-serif;
color:#666666;
display:block; line-height:25px ;
text-align:left; }
.huge-it-share-buttons ul {
float:left; }
.huge-it-share-buttons ul li {
margin-left:3px;
margin-right:3px;
padding:0px;
border:0px ridge #E6354C;
border-radius:11px;
background-color:#14CC9B;
}
.huge-it-share-buttons ul li #backforunical372 {
border-bottom: 0;
background-image:url(‘https://www.kouraklis.com/wp-content/plugins/wp-share-buttons/Front_end/../images/buttons.20.png’);
width:20px;
height:20px;
}
.front-shares-count {
position: absolute;
text-align: center;
display: block;
}
.shares_size20 .front-shares-count {
font-size: 10px;
top: 10px;
width: 20px;
}
.shares_size30 .front-shares-count {
font-size: 11px;
top: 15px;
width: 30px;
}
.shares_size40 .front-shares-count {
font-size: 12px;
top: 21px;
width: 40px;
}